Nawet przestarzały charakter filmu nie odebrał jej uroku, chociaż wcześniej postrzegałam książkę jako jedną z najgorszych lektur. Teraz widzę, że to piękna opowieść o determinacji, zamiłowaniu do sztuki, niebywałym talencie, po których pozostał niepozorny ślad zawierający w sobie całą historię tego uzdolnionego chłopca. I chociaż Wawrzek nie utrwalił się w prawdziwej historii sztuki jako wielki artysta, to na takiego w gruncie rzeczy aspirował. Ot jeden z wielkich talentów, który nie przetrwał wszystkich prób tłamszenia go oraz hamowania rozwoju i dalszej edukacji, a może i własnych podszeptów dojrzewającego serca.
Przez chwilę miałam wrażenie, że gdy został popchnięty za sabotowanie swojej własnej, acz anonimowej dla innych pracy, to dozna kontuzji, która uniemożliwi mu rozwijanie pasji. Byłby to smutny koniec - może nie tak jak w "Janko Muzykancie", ale motyw dość podobny. A tak po prostu stał się anonimowym chłopcem, który miał mały epizod w budowaniu dziedzictwa kulturowego.
Niesamowite, jak pozornie nieznaczący przedmiot znaleziony w odpowiednim miejscu i czasie może zainspirować człowieka i pobudzić jego wyobraźnię do stworzenia baśni czytanej przez pokolenia młodych ludzi.
P.S. Atrapy w scenografii tego filmu były tak widoczne, że miałam wrażenie, że oglądam papierową makietę. To już scenografia Dogville i Manderlay wydawała się bardziej realistyczna, lel.