Produkcja z 1981 r. przypomina w sposób wstrząsający jak obecnie, w latach 20. XXI w., możemy żyć. Warto postawić sobie pytanie, ile dobra każdego dnia omijamy wmawiając sobie, że jesteśmy zmęczeni lub zapracowani. Ba. Tak bardzo dążąc do celów, nieraz ostatecznie wartych mniej niż sobie wydajemy, choć i to nie zawsze, jednak krocząc ku nim i krzywdząc ludzi wokół lub ich nie ceniąc za to, jakimi są.

"Dreszcze" ukazują cierpienie najbliższych, rodziny w ustroju autorytarnym. Komunizm nie zatrzyma się przed żadnym wrogiem, a nazwie go zdrajcą narodu i rewolucjonistą chociaż żadne z tych pojęć nie będzie ani trafne, ani zasadne. To, co wstrząsnęło mną najbardziej, to połączenie obrazu lat 80. czyli samych obozów, miejsc, krajobrazów tych młodzieżowych wypadów i braku jakiejkolwiek troski dla ich uczestników, dla najmłodszych, a co gorsze nakładania na nich presji politycznej. Takowej, z którą takie młodziki nie powinny się wcale spotkać. A w tym przecież okresie i do niego podobnym to właśnie młodym najczęściej odbierano spokój i dorastanie, na rzecz fatalnych doktryn i fałszywych wartości.

"Dreszcze" reprezentują obraz przerażenia. Fotos zagubionego nastolatka, oszukanego przez system, zmanipulowanego i na sam koniec, na to wygląda, straconego nawet w swoich oczach. To jedynie kropla w morzu tego, co miało miejsce, na co, jasne, wskazuje historia, lecz w filmie także audycja radiowa, raportująca o trzynastoletniej ofierze strajków. Dla partii, dla Narodu. Na koszt ustroju.

Fantastyczna gra głównego aktora, nastolatka Tomka, widać także montaż i realizację filmu na poziomie książkowym wprost z Akademii filmowych Wrocław/Łódź. To klasyk z kategorii film polski (pod względem produkcji). Nie zabrakło elementów dźwiękowych, będących budulcem napięcia.

Powracając teraz do początku, gdy jedziemy do celu, spotykamy się z bliskimi czy samorealizujemy się w zawodzie, a już kompletnie, kiedy mamy wsparcie i szczęście robić to nie za wszelką cenę, włóżmy w to serce i pamiętajmy, że to szansa, którą nie każdy miał i nadal nie każdy ma. Następnego dnia po prostu uśmiechnijmy się i zróbmy jeszcze lepszą robotę. A ten marazm i to "zmęczenie" zostawmy w tyle, pamiętając, kto naprawdę w historii mógł być "zmęczony" i nadal mierzył się z problemami. Naprzód ze świadomością przeszłości, dla jeszcze lepszego jutra.